The Fall of Man - Low German

De Snaak weer sluer as all Deerten in't Feld, de Gott, de Herr, maakt harr. Se sä to de Fro: Hett Gott würklich seggt: Ji dörvt vun keen Boom in'n Goorn eten? De Fro anter to de Snaak: Vun de Aavten vun de Bööm in'n Goorn dörvt wi eten; alleen vun de Aavten vun den Boom, de in de Midd vun'n Goorn steiht, hett Gott seggt: 'Dor dörvt ji nich vun eten un dor dörvt ji nich an röhren, sünst gaht ji starven. Dorop sä de Snaak to de Fro: Nee, ji gaht nich starven. Gott weet veelmehr: sodraad ji dorvun eet, warrt jo de Ogen apen, ji warrt as Gott un kennt Goot un Böös.

Do seeg de Fro, dat dat schöön weer, vun den Boom to eten, dat de Boom en Lust för dat Oog weer un se verlock dorto, klook to warrn. Se nohm vun sien Früchten un dee eten; se geev ok ehr Mann, de bi ehr weer, un ok he dee eten. Do worrn vun beiden de Ogen apen un se kennen, dat se naakt weren. Se hechten Fiegenbläder tohoop un möken sik en Schört.

As se Gott, den Herrn, in'n Avend in'n Goorn an't Wanneln hören, versteken sik Adam un sien Fro vör Gott, den Herrn, ünner de Bööm vun'n Goorn. Gott, de Herr, reep Adam to un sprook: Woneem büst du? He antwoord: Ik heff di in'n Goorn kamen höört, do raak ik bang, üm dat ik naakt bün, un versteek mi. Dorop fröög he: Wokeen hett di seggt, dat du naakt büst? Hest du vun den Boom eten, vun den to eten ik di verbaden heff? Adam anter: De Fro, de du mi bigesellt hest, se hett mi vun den Boom geven un so heff ik eten. Gott, de Herr, sprook to de Fro: Wat hest du daan? De Fro anter: De Snaak hett mi verschünnt un so heff ik eten.

Do sprook Gott, de Herr, to de Snaak: Wieldat du dat daan hest, büst du verdöömt, ünner all Veeh un all Deerten vun't Feld. Op den Buukschallst du krupen un Stoff freten all Daag vun dien Leven. Feendschop sett ik twüschen di un de Fro, twüschen dien Nawass un ehr Nawass. He raakt di an'n Kopp un du raakst em an de Hack. To de Fro sprook he: Veel Ackerwars bereed ik di, sofaken dat du swanger warrst. Ünner Smarten böörst du Kinner. Du hest Verlangen na dien Mann; he aver warrt över di herrschen. To Adam sprook he: Wieldat du op dien Fro höört un vun den Boom eten hest, vun den to eten ik di verbaden harr: So is verdöömt de Ackerborrn dienetwegen. Ünner Ackerwars warrst du vun em eten, all Daag vun dien Leven. Doorns un Distels lett he di wassen, un de Planten vun't Feld muttst du eten. In Sweet vun dien Gesicht schallst du dien Broot eten, bet du torüchkehrst to'n Ackerborrn, vun em büst du jo nahmen. Denn Stoff büst du, un to'n Stoff muttst du torüch.

Adam dee sien Fro Eva (Leven) nömen, denn se worr de Moder vun all Levennigen. Gott, de Herr, möök Adam un sien Fro Röck ut Fell un bekleed jüm dormit. Dann sprook Gott, de Herr: Seht, de Minsch is worrn as wi, he kennt Goot un Böös.